FORMACJA

Idee przewodnie DSM

Najważniejsze treści programowe DSM zawarte są w czterech ideach przewodnich, którym nadano formę dwupoziomową. Pierwszy poziom zawiera określoną treść teologiczną: Bożą prawdę i wezwanie. Drugi zawiera treść egzystencjalną, wskazującą miejsce, gdzie tę prawdę możemy poznać i gdzie możemy realizować wezwanie w niej zawarte.

I. Maryja – rodzina i dom

Maryja jest pierwszym i zawsze aktualnym wzorem i ideałem życiowym dla dziewcząt. Przybliża im i czyni niejako bardziej przystępnym niedościgniony wzór Chrystusa. Dlatego wychowanie religijne dziewcząt musi być zawsze wychowaniem maryjnym.

Spośród ogromnego bogactwa cnót i niezliczonej ilości tytułów, jakim Kościół obdarzył Maryję, wybieramy najbardziej dla naszych dziewcząt aktualne i przedstawiamy Ją im przede wszystkim jako Niepokalaną, Matkę Kościoła, Królową Polski i Królową Ognisk Rodzinnych. Proponujemy praktykę oddania się Maryi w duchu nauki św. Maksymiliana Marii Kolbe i prymasowskiego ruchu „Pomocników Maryi”. Postawy i sprawności maryjne powinny w szczególny sposób być widoczne w domu rodzinnym, który jest z jednej strony pierwszym i najważniejszym środowiskiem wychowawczym, a z drugiej pierwszym i niezastąpionym polem działalności apostolskiej. Powszechnie znane zagrożenia w zakresie wiary i życia moralnego, którymi dotknięta jest nasza polska rodzina, a także kryzys dziewictwa, czystości i kobiecości w ogóle, skłaniają nas do rozpoczęcia gruntownej pracy na tym odcinku: przygotowania naszych dziewcząt do pełnienia roli dobrych żon i matek chrześcijańskich w przyszłości przez wzorowe spełnianie obowiązków córek i sióstr obecnie. W duchu maryjnym trzeba propagować cnoty nazaretańskie, liturgię domową i całą, niezwykle bogatą, a tak często lekceważoną, świadomie eliminowaną czy zapomnianą obrzędowość chrześcijańską.

II. Serce Jezusa – miłość, wynagrodzenie i duch ofiary

Serce Boże jest znakiem i źródłem miłości Boga do świata i każdego człowieka. Dzieci doświadczają tej miłości szczególnie w okresie Pierwszej Komunii św. Poznają ją jeszcze dokładniej w czasie katechezy pogłębiającej wtajemniczenie w Sakrament Pokuty i Eucharystii (III i IV klasa). Specjalną okazją ku temu jest praktyka pierwszych piątków miesiąca. Z bogactwa treści kultu Serca Jezusowego akcentujemy przede wszystkim niezmierzoną miłość Boga, która okazała się w ofierze Chrystusa, Syna Bożego i podsuwamy różne formy odpowiedzi na ten Boży Apel Miłości:
– wynagrodzenie za obojętność, niewiarę, nienawiść i inne grzechy, będące wzgardą miłości, którą Bóg wciąż nam okazuje. Zachęcając dziewczęta do częstszego przystępowania do sakramentów św. i adoracji Najświętszego Sakramentu, przypominamy im, aby łączyły z tymi praktykami dobrowolną rezygnację ze słodyczy, kosztownych zabawek, niektórych rozrywek,
– abstynencja od alkoholu i nikotyny połączona z modlitwą w intencji pogrążonych w nałogu alkoholizmu i ich rodzin oraz różne formy praktycznej pomocy tym osobom (Młodzieżowy i Maryjny Apostolat Trzeźwości),
– przeciwdziałanie już w dzieciństwie różnym formom materializmu praktycznego i konsumpcyjnemu stylowi życia, z którymi dziecko spotyka się w swojej rodzinie czy otoczeniu oraz kształtowanie krytycznej postawy wobec destrukcyjnego wpływu środków masowego przekazu. Łączy się z tym potrzeba kształtowania postawy chrześcijańskiej ascezy, która każe wybierać to, co trudne, rezygnować nieraz z wygód i „płynąć pod prąd” różnych obiegowych sądów i mody, w imię wyższych wartości,
– troska o wyrabianie postawy szczególnej wrażliwości na wszelkie cierpienie, smutek, kalectwo, starość, biedę oraz uczenie, jak bezinteresownie pomagać wszystkim potrzebującym,
– realizacja hasła „Najświętsze Serce Jezusa – Przyjdź Królestwo Twoje”. Łączy się z tym propagowanie ideałów misyjnych i uwrażliwienie dziewcząt na palące problemy współczesności (głód, zniewolenie wielu narodów, zalew kłamliwej propagandy i inne).

III. Wspólnota Kościoła Chrystusowego – liturgia i misje

Chrystusa i Maryję spotykamy w Kościele. Sobór Watykański II, idąc za św. Pawłem, nazywa go najczęściej wspólnotą w Chrystusie. Nazwa ta zawiera bardzo aktualne dziś treści. Wspólnota w Chrystusie tworzy się i rozwija przez miłość czynną, dawanie świadectwa wiary i liturgię. W naszym programie formacyjnym akcentujemy szczególnie rolę liturgii. Ona jest źródłem nadprzyrodzonej mocy i wciąż potrzebnej człowiekowi łaski Bożej. Dzięki niej Kościół może coraz ściślej jednoczyć się z Chrystusem.

Śpiew scholi i inne posługi liturgiczne, które pełnią dziewczęta, tworzą nie tylko zgromadzenie eucharystyczne, ale umacniają więź wspólnoty parafialnej z Chrystusem. To jednak, co ma dokonywać się w klasie, sąsiedztwie i całej parafii, musi być najpierw praktykowane w małym kręgu grupy apostolskiej. Mówiąc inaczej: mała grupa dziewcząt musi tworzyć jak najbardziej autentyczną wspólnotę w Chrystusie, środowisko, w którym wybacza się urazy, rezygnuje z własnej wygody i przywilejów w imię dobra wspólnego i żyje się w duchu prawdziwej miłości chrześcijańskiej. Taka grupa jest dobrą szkołą apostolską i uczy odpowiedzialności za parafię i cały Kościół. Niezastąpioną formą kształtowania więzi z Kościołem jest apostolstwo misyjne. Uczestnictwo w nim jest uwzględniane w drugim i następnych latach formacji”.

IV. Świat stworzony i odkupiony – radość dzieci Bożych w pracy i zabawie

Naturalną potrzebą człowieka jest radość, poczucie bezpieczeństwa i szczęścia. Nasza wiara ukazuje nie tylko nadprzyrodzone, ale i naturalne ich źródła. Święci – najbardziej radośni i szczęśliwi ludzie na ziemi, chociaż byli tak blisko Boga i spraw nadprzyrodzonych, nie lekceważyli naturalnych źródeł radości, ale doceniali je i czerpali z nich obficie (św. Franciszek z Asyżu, św. Franciszek Salezy, św. Teresa od Dzieciątka Jezus i inni). Naszym ważnym zadaniem jest ukazywanie dziewczętom zjawisk przyrody jako dzieł Bożych będących „jakby jasnym i czytelnym zwierciadłem boskiej chwały” (Adhortacja Pawła VI o radości). Obok częstego kontaktu z przyrodą trzeba propagować śpiew, muzykę, różne formy gier i zabaw towarzyskich, które mają charakter czynnego i twórczego uczestnictwa, a nie biernej konsumpcji, jaką proponuje np. telewizja. Wiele pożytecznych inspiracji może nam dostarczyć w tym zakresie harcerstwo.

Cywilizacja techniczna, masowe przenoszenie się ludzi ze wsi do miast, coraz większe zatruwanie i niszczenie środowiska naturalnego i inne podobne zjawiska wywołują coraz częściej poczucie samotności, agresję wobec otoczenia i zanikanie zmysłu religijnego, który cechował dawne pokolenia żyjące w środowisku naturalnym. Dlatego tak ważną jest rzeczą, aby młodemu pokoleniu, żyjącemu w trudnych warunkach, zapewnić kontakt z tymi wartościami. Posiadanie ich stanowi naturalną podbudowę zwyczajnego życia chrześcijańskiego, a tym bardziej aktywności apostolskiej. Atmosfera radości Dzieci Bożych, którą chcemy świadomie kształtować w naszych grupach, ma być znakiem i zapowiedzią radości mieszkańców nieba, do którego wszyscy zdążamy.